جهان شاهد ظهور دوباره چرخه‌های پولی در اقتصاد است و در چند سال آینده اقتصاد جهان شاهد چرخه رکود و تورم خواهد بود.

به گزارش صنعت‌صنف، «پاتریک آرتوس»، اقتصاددان فرانسوی بر این باور است که جهان شاهد ظهور دوباره چرخه‌های پولی در اقتصاد است. 

به عقیده او همانند سال‌های ۱۹۷۰ تا ۲۰۰۰ (۱۳۷۹-۱۳۵۲) طی چند سال آینده اقتصاد جهان شاهد چرخه رکود و تورم خواهد بود.

اقتصاد کشورهای عضو سازمان همکاری و توسعه اقتصادی در سال‌های آینده بیشتر شبیه به اقتصاد سال‌های ۱۹۹۰-۱۹۸۰ ( ۱۳۶۹-۱۳۵۹) خواهد بود تا اقتصاد سال‌های دهه ۲۰۱۰ (۱۳۸۹). 

نخستین ویژگی این «بازگشت به آینده» زنجیره وابستگی میان قیمت‌ها و دستمزدهاست. 

به دو دلیل نیز امکان بحث و گفت‌وگو درباره دستمزدها افزایش یافته است؛ یکی به دلیل تورم، که منجر به افزایش قیمت‌ها شده و در نتیجه با کم شدن غیرقابل تحمل قدرت خرید چاره‌ای جز افزایش دستمزدها برای بهتر کردن شرایط قدرت خرید وجود ندارد. دوم آنکه از سال ۲۰۲۱(۱۴۰۰) شرایط بکارگیری نیروی کار در بنگاه‌های اقتصادی بسیار سخت و مشکل شده‌ است زیرا نیازهای این بنگاه‌ها تفاوت کرده ‌است.

آنها مجبورند پاسخگوی میزان تقاضای بسیار بالای کالا باشند در حالیکه کارهای سخت با ساعات کاری غیرمعمول دیگر مورد استقبال نیست. بنابراین در آینده ظرفیت مطالبات دستمزد بالا بسیار افزایش می‌یابد و کارکنان همواره برای حفظ قدرت خرید خود و مقابله با افزایش قیمت‌ها در پی افزایش دستمزدها خواهند بود.

دومین ویژگی این دوران رویکرد بانک‌های مرکزی در جهان است؛ از سال ۲۰۱۲ (۱۳۹۱) به دلیل وجود دائمی تورمی پایین، سیاستهای پولی آنها هرگز انقباضی نشد. از این‌رو اقتصاد جهان شاهد ظهور دوباره یک سیاست پولی ضدچرخه‌ای و سپس انبساطی پس از رکودها و بعد از آن به تدریج انقباضی خواهد بود.

البته بانک‌های‌مرکزی در شرایط فعلی درباره بازگشت به عملکرهای پولی گذشته خود تردید دارند. اما به هرحال باید به دنبال راه چاره باشند و مبارزه با تورم را در شرایط دومین دوره سیاست‌های انبساطی آغاز کنند.

بنابراین جهان شاهد ظهور دوباره چرخه‌های پولی در اقتصاد همانند سال‌های ۱۹۷۰ تا ۲۰۰۰ (۱۳۷۹-۱۳۵۲) و قبل از بروز بحران وام‌های گرانقیمت مسکن خواهد بود.

نرخ بیکاری پس از یک دوره رکود بسیار بالا می‌رود. نرخ تورم و بهره بانکی پایین می‌ماند. بیکاری به تدریج کاهش و تورم افزایش می‌یابد. در این مرحله بانک‌های مرکزی مجبور می‌شوند برای مهار تورم رکود را تقویت کنند.

همانند آنچه در سال‌های ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۲ (۱۳۶۱-۱۳۵۹)، ۱۹۹۰(۱۳۶۹)، ۲۰۰۰ (۱۳۷۹) و ۲۰۰۸ (۱۳۸۷) انجام شد. بدین طریق تورم کاهش می‌یابد و سیاست پولی می‌تواند انبساطی شود و فعالیتهای اقتصادی رونق پیدا کند.

چرخه‌های پولی مرتبط با چرخه‌های تورمی در دهه ۲۰۱۰ (۱۳۸۹) ناپدید شده بودند. عواقب ظهور دوباره این چرخه‌ها کدامند؟

اول آنکه محدودیت‌های تثبیت بدهی‌های میان‌مدت دوباره پدیدار می‌شوند. در سال‌های پایانی دهه ۲۰۱۰ (۱۳۸۹) به دلیل آنکه نرخ‌های بهره‌ بانکی افزایش نیافتند ضرورت کاهش بدهی‌های دولت‌ها و بنگاه‌های اقتصادی از بین رفت.

حاصل آن شد که کسری بودجه دولتی در بسیاری از کشورها ازجمله آمریکا، انگلستان، فرانسه و دیگر کشورها در حد بالایی باقی ماند.

در آن زمان از «نظریه بالا رفتن بیش از حد گرما» سخن می‌گفتند. براساس این نظریه از افزایش تقاضا حمایت می‌شود. میزان اشتغال نزدیک به حد اشباع می‌رسد و بنگاه‌های اقتصادی مجبور می‌شوند برای بالا بردن میزان بهره‌وری خود به نیروهای با مهارت کمتر نیز روی آورند.

منبع: عصر اقتصاد
مترجم: محمود نواب‌مطلق