دولت به این نتیجه رسیده باید یارانه‌ای برای خانوارهای کم‌برخودار در نظر بگیرد اما برای انجام این کار ابتدا موج فورانی از تورم و بی‌برنامگی رخ می‌دهد و سپس مسئولان به فکر تامین منابع و حل مشکلات می‌افتند.

به گزارش صنعت‌صنف، سیده فاطمه مقیمی، عضو هیئت رییسه اتاق تهران در یادداشتی درباره پرداخت یارانه و چشم‌انداز تورمی آن نوشت:

در شرایط فعلی دولت حتی به این نتیجه رسیده که باید سوبسید یا مبالغی برای کمک به خانوارهای کم‌برخودار در نظر بگیرد، اما بازهم نه زمانبندی درستی دارد و نه نحوه اجرای آن آنطور که باید و شاید انجام می‌شود.

دولت سیزدهم، یارانه ۳۰۰ تا ۴۰۰ هزار تومانی به حساب سرپرستان خانوار ۷۲ میلیون ایرانی واریز کرده است. این یارانه جدید قرار است جایگزین یارانه 45 هزار و 500 تومانی و معیشتی شود. یارانه جدید، برای ۷۲ میلیون ایرانی شامل ۲۳ میلیون خانوار واریز شده که برای سه دهک اول با مبلغ ۴۰۰ هزار تومان و دهک بین چهار تا ۹ مبلغ ۳۰۰ هزار تومان بوده است.

نخستین موضوعی که در برخورد با پرداخت یارانه به این مبلغ به ذهن می‌رسد، رشد تورم است. اما این در حالی است که ما از قبل امواج تورم را داشته‌ایم، نه اینکه تازه بخواهیم به تورم برسیم. در حال حاضر، تورم روز به روز و به صورت پلکانی بالا می‌رود. بنابراین رشد سرسام آور تورم از پیش شکل گرفته و چیزی نیست که تازه قرار باشد انتظارش را بکشیم.

معمولا در همه کشورهایی مورد، شاهد هستیم ابتدا زیرساختها آماده و فراهم می‌شود،‌ اطلاع‌رسانی کامل و شفاف بیان می‌شود، بعد تغییر یا حذف و اضافه شدن یارانه انجام می‌شود. اما در اینجا وضعیت برعکس است. ابتدا موج فورانی از تورم و بی‌برنامگی رخ می‌دهد، بعد مسئولان به فکر تامین منابع و حل مشکلات می‌افتند. حتی درنهایت زمانی که مثل الان دولت تصمیم می‌گیرد، یارانه‌ای به حساب سرپرستان خانوار واریز کند، قابلیت برداشت را برمی‌دارد و مردم نمی‌توانند به آن دسترسی داشته باشند. بنابراین وقتی این پول در حساب‌های بانکی باقیمانده است، چطور می‌تواند درمان یک درد باشد؟

به این ترتیب مدیریت نسبت به برنامه‌ریزی استفاده از شرایط مطلوب که نیازمند این است که حتی در شرایطی که دولت تشخیص داده باید این مبلغ مهیا شود هم وجود ندارد. به عبارتی در شرایط فعلی دولت حتی به این نتیجه رسیده که باید سوبسیدی یا مبالغی برای کمک به خانوارهای کمبرخودار در نظر بگیرد، اما بازهم نه زمانبندی درستی دارد و نه نحوه اجرای آن آنطور که باید و شاید انجام می‌شود.

علاوه‌بر این، همیشه از سال‌های قبل، شبی که قرار بود یارانه‌ها واریز شود، از بدترین لحظه‌های دولت بوده است. الان هم با وضعیت بودجه‌ای که دولت دارد، با وضعیت تحریم و عدم امضای برجام و میزان نامناسب فروش مواد نفتی به نظر می‌آید، همان روند ادامه خواهد داشت. 

از طرفی همان‌طور که بارها و بارها تاکید کرده‌ایم، بودجه ما بودجه‌ای نفتی است. حالا که تحریم‌ها وجود دارد، دولت سعی دارد بودجه مالیاتی را تنظیم کند. مالیات از عملکرد کاری عوامل اقتصادی در ایران تامین می‌شود که به اعتقاد من بیشتر آن در بخش خصوصی اتفاق نمی‌افتد، بنابراین دولت همین مالیات را چطور می‌خواهد تامین کند؟ به نظر می‌رسد در این شرایط فشار مضاعف روی مردم وارد می‌شود. آنها باید مالیات کار نکرده را پرداخت کنند. اینها معضلاتی است که جامعه را به حالت ناآرامی می‌رساند.